Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Waves...

Και κάπως έτσι όλα τρεχουν... τρέχουν και δεν λένε να σταματήσουν. Ποτέ δεν σταματούν άλλωστε. Σαν τα κύματα πηγαινοφέρνουν μες το χρόνο... (song)
Ξεκλέυω λίγο χρόνο απ'την δουλεια για να αφιερώσω την ψυχή μου εδώ. Στον ιστιοχώρο που τόσο αγαπώ.
Kαι πάλι εδώ θα αναζητήσω, ποια χαραγμένα στην ψυχή μου μονοπάτια, είναι αυτά που περπατώ. Kαι ίσως στο τελος να γνωρίσω τι είναι αυτό που αλήθεια εγώ ποθώ. Ο έρωτας, μου χτύπησε την πόρτα. Και χαίρομαι πολύ που μπορεσα και του άνοιξα καλωσορίζοντάς τον στη ζωή μου.
Οι ρυθμοί όμως πιέζουνε. Οι αποφάσεις πρέπει να παρθούν. Και εγώ βρίσκομαι σε ένα πηγάδι ευδαιμονίας που δεν μπορώ μέσα από αυτό να δω τριγύρω. Με δύο δουλειές και πολλές ασχολίες αντιμετοπίζω με δυσκολία την κατανόηση του κόσμου μου. Αν είναι κάτι για το οποίο μετανιώνω είναι που έχω παραμελήσει τελειωτικά το ημερολόγιο μου. Κάτι που νιώθω και αντιλαμβάνομαι ως μέγα σφάλμα, αλλά αδυνατώ να διορθώσω.
Όταν όμως βρεθώ σ'αυτά τα χέρια που αγαπάω, μοιάζει να μεταφέρομαι σε κόσμο μαγικό. Μοιάζει να βρίσκομαι αλλού, σε παραλίες άλλες... Οπού τα πάντα μου αρκούν και όλα γαληνεύουν. Ποτέ παλιά δυο χέρια απλά να με είχανε αγγίξει και εμένα ο νους μα και η καρδιά να έχουν πλημυρήσει από αισθήματα απλά που νιώθει ο καθ'ένας μα με μια ένταση τυφλή, και πόθο όλα - ένα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου