Wonder...

Με κάποιο τρόπο καταλήγουμε να μοιραζόμαστε σκέψεις και φιλοσοφίες, που είτε τις ακούμε από στόματα άλλων και γνωμικά σοφών, είτε με μια έμπνευση κάποια αφορμή ξεπηδούν απ' τις δικές μας σκέψεις.... Έτσι και εδώ θα παραθέσω μία συνομιλία έμπνευσης με την φίλη μου Σίσσυ και εμένα.:

Σ.: Ξέρεις, πολλές φορές επιδιώκουμε να πληγωθούμε... Είναι σαν να αποζητάμε πόνο, γιατί νομίζουμε πως κάνει πιο μαγική και ενδιαφέρουσα τη ζωή μας... Από μωρά άλλωστε μας οικειοποιούν με την άποψη πως για να έρθει το ευτυχισμένος τέλος του παραμυθιού, πρέπει να προηγηθούν τα 10 κεφάλαια πόνου, αγωνίας, και θλίψης. Μήπως όμως θέλουμε τόσο να γίνουμε ήρωες του παραμυθιού ώστε καταλήγουμε να μην μας νοιάζει αν είμαστε απλά ευτυχισμένοι?

ε.: Εννοείς, λοιπόν, ότι δεν χρειάζεται να πληγωθούμε για να νιώσουμε χαρούμενοι?

Σ.: Εννοώ ότι στην ανθρώπινη φύση μας, είναι να περιπλέκουμε την ζωή μας για να νιώθουμε ότι κάτι κάνουμε, ώστε να φτάσουμε σε μία τέλεια ευτυχία! Ενώ, ναι, πιστεύω θα μπορούσαμε να αρκεστούμε στην ευτυχία που μας προσφέρεται χωρίς τόσες δυσκολίες. Αυτή τη μορφή ευτυχίας όμως, δεν τι θεωρούμε αρκετή... Νομίζουμε πως κάτι λείπει, γιατί δεν μας ενθουσιάζει τόσο. Έτσι δεν είναι?

ε.: Έτσι πρέπει να είναι, πιστεύεις όμως πως θα μας άρεσε το καλοκαίρι αν είχαμε πάντα καλοκαίρι? Εξάλλου, όταν ζήσεις μία κατάσταση αταίριαστη για εσένα, μπορείς να εκτιμήσεις καλύτερα εκείνη που σου ταιριάζει, σωστά?

Σ.: Αφού το αναμενόμενο δεν έχει κανένα απολύτως ενδιαφέρον!...


ε.: Ίσως, αλλά σκέψου και αυτό: Αν υποθετικά δεν σε είχαν πληγώσει δεν θα εκτιμούσες εκείνον που θα σε σεβόταν, και αν δεν είχες πληγώσει, δεν θα ένιωθες τύψεις ώστε να μην πληγώσεις κάποιον άλλο. (?)

Σ.: Αυτό ακριβώς. Δεν πληγωνόμαστε ούτε πληγώνουμε από κακία. Πιστεύω ότι υπάρχει η πεποίθηση πως όσο πιο πολύ πληγώσεις, άρα και στιγματίσεις κάποιον, τόσο περισσότερο τελικά θα σε ποθήσει. Καταλήγει να μοιάζει περισσότερο με αυτοάμυνα ή τρόπος προσέγγισης...Λανθασμένος? Σωστός? Δεν μπορώ να το κρίνω, πάντως συμβαίνει... Άρα στην ουσία εμείς προκαλούμε τους άλλους να μας πονέσουν και τέλος μόνοι μας πληγώνουμε τον εαυτό μας...!


ε.: Είναι ίσως πιο περίπλοκο απ' ότι μοιάζει... Θεωρείς δηλαδή πως επιδιώκουμε να νιώθουμε πόνο, αλλά πώς θα μπορούσε χωρίς πόνο να υπάρχει χαρά? Είναι σαν να λες σε κάποιον που γνωρίζει μόνο το α, να σου πει τη γνώμη του για το β. Αν δεν το γνωρίζει πως θα σου πει τη γνώμη του? Έτσι και εμείς μπορεί στον πόνο να μην νιώθουμε πως πονάμε, αλλά να το αντιληφθούμε όταν νιώσουμε τη χαρά.

Σ.: Μα νιώθουμε τον πόνο και μάλιστα μοιάζει να τον αναζητάμε.! Για παράδειγμα στις σχέσεις. Όσο πιο περίπλοκη είναι μία σχέση τόσο πιο "ιερή" την θεωρούμε. Και αυτό μπορεί να οφείλετε αποκλειστικά διότι αποτέλεσε το παραμυθένιο love story για εμάς. Αν η ίδια σχέση είχε λιγότερο πόνο, μπορεί να μην είχε διάρκεια, και ισχύ στην καρδιά μας. Αναρωτιέμαι λοιπόν, μήπως θα μπορούσαμε να σκεφτόμαστε πιο απλά ώστε να αρκούμαστε σε κάτι με περισσότερη χαρά παρά πόνο?

ε.: Σίσσυ, έχεις δίκιο και ίσως κάτι τέτοιο να ισχύει ως ένα βαθμό, αλλά σε ρωτάω: Αν δεν είχες ζήσει αυτή τη σχέση που σε παίδεψε, σε πλήγωσε και σε εξουθένωσε συναισθηματικά και ψυχολογικά, δεν θα φαινόταν λογικό, αναμενόμενο, ανιαρό και φυσιολογικό αν οι σχέσεις που έκανες ήταν ήρεμες, γεμάτες εμπιστοσύνη σεβασμό και αγάπη? Ενώ τώρα, που έχεις ζήσει τον πόνο και έχεις γευτεί την πίκρα από τα δάκρυά σου, νομίζω τουλάχιστον, πως μπορείς να συλλάβεις σε άλλο βαθμό την ορθή στάση του άλλου απέναντί σου, έχοντας πλέον και την ανάλογη εμπειρία για να το απολαύσεις. Πιο απλά, αν στα γενέθλιά σου έπαιρνες δώρο πάντα 100 ευρώ, θα ήταν το ίδιο αν έπαιρνες κάθε χρόνο 10 ευρώ και φέτος μόνο έπαιρνες 100?

Σ.: Μα εκεί είναι το θέμα. Δεν θεωρώ ότι η εμπειρία της σχέσης με έκανε να εκτιμώ καλύτερα την χαρούμενη συμβίωση μου με τον άλλο. Δεν θεωρώ ότι είναι θέμα εμπειρίας, αλλά θέμα φύσης. Ότι πάντα θα κυνηγάμε αυτό που δεν μας είναι εύκολο, και μπορεί όντως μετά από κάποιες εμπειρίες να μάθουμε να αναγνωρίζουμε και να εκτιμάμε το καλό για εμάς, αλλά και πάλι δεν νομίζω ότι θα είναι αυτό που θα μας ελκύσει, τουλάχιστον όχι για πολύ. Πιστεύω ότι δεν έχει τη δύναμη να μας κρατήσει πλάι του. Εκτιμούμε λοιπόν ναι, και αναγνωρίζουμε, .... ,πάθος όμως υπάρχει?

Πάθος λοιπόν μπορεί να υπάρξει σε κάτι βατό, και ήρεμο? Και αν όχι αυτό συμβαίνει γιατί ο πόνος είναι μέρος της αγάπης, ή γιατί έχουμε πιστέψει πως είναι απαραίτητο συστατικό της "ονειρεμένης ουτοπικής ίσως αγάπης"?