Ωστε έτσι, ε?

Καιρό που έχω να γράψω... Ουφ... Το επιθύμησα όμως το blog-ακι μου, με τους λίγους και καλούς αναγνώστες μου, και τους 3-4 περαστικούς που ίσως να έχω ποτε πότε και να ρίχνουν καμια κλευτή ματιά χωρίς σκοπό και αιτία... Το αγαπάω αυτό το blog και όσα γράφω, και όσους τα διαβάζουν... Και... ελπίζω και να με ακούνε πλεον... Αρχίζω εκπομπή σε internetiko ραδιόφωνο...
Ωστε έτσι, ε?

Ε, ναι έτσι... Δεν είναι πως δεν μου αρέσει το blog-άκι μου... Κάθε άλλο. Αλλά εδώ είναι άλλο πράγμα... Εδώ αφήνω τα εσώψυχά μου... Εκεί πάμε για άλλα και άλλα... Όποιος λοιπόν θέλει να με ακούει ας κανονήσει 4-5 το απόγευμα κάθε Δευτέρα και Πέμπτη να είναι online... Από αρχές Δεκέμβρη η εκπομπούλα μου, λεπτομέριες λείαν συντόμως... Και... όχι μόνο αυτό...
Αλλα είμαι και στο ξεκίνημα ενός καλλιτεχνικού, και πάλι internetikou περιοδικού...
Ωστε έτσι, ε?
Ωωωω, ναι.! Αλλά ακόμα δεν γνωρίζω αν όντως θα γίνει η συνεργασία ή όχι.. είναι στα μπετά που λένε... χαχαχα... Λοιπόν εν'ολίγης είπα τα επαγγελματικά μου νέα, και ελπίζω να δικαιολογήθηκα επ'αρκώς για την απουσία μου... Υπόσχομαι να δηλώνω παρούσα από εδώ και στο εξής συχνά, αν όχι καθημερινά... Άντε και καλές γιορτές...!

Σκέψεις...

Και ενώ κάνουμε μάθημα υπολογιστών στην σχολή, και εγώ προσπαθώ να πάρω παραγγελία για τους καφέδες σκέφτομαι… 

Τι μπορούν να κάνουν λίγες λέξεις στ’αλήθεια… Το θέμα είναι αν υπάρχει νόημα σε αυτές… Αν αυτός που σου λέει αυτά τα λόγια τα εννοεί, και αν μπορείς και εσύ να το νιώσεις… Πόσο παράξενο μοιάζει ένα άγγιγμα… Μοιάζει να παίζουμε χορεύοντας σε ένα παιχνίδι που οι άλλοι μας στοιχειώνουν… Τίποτα… Όλα θέλουν να δείχνουν όπως έπρεπε να μοιάζουν σε μία μάχη ανοιχτή. Και εγώ? Τι θα έπρεπε να κάνω.? Να αγωνιστώ μέσα σε αυτή με την ελπίδα να νικήσω? Ή μήπως μέσα στην φούσκα μου να ζω χαρά και αγάπη έχοντας και αφήνοντας τα άλλα απ’έξω… κάνω καλά? Και ποιος θα πει? Ποιος θα έρθει να με κρίνει?

Αν είσαι ένα αστέρι...

Πόσο πολύ τα αγαπάω τα αστέρια... Τα ξεχωρίζεις όπου και αν είσαι... Το μόνο που χρειάζεται είναι να κοιτάς ψηλά και θα τ'αγγίξεις... Πόσο μου λείπουνε τη μέρα.. μα ξέρω πως υπάρχουν... (song)
Και αν για σένα το αστέρι υπάρχει στον ουρανό, εγώ έχω ένα δικό μου! Το βλέπω, το αγγίζω, το φιλώ. Το αγαπάω και το φροντίζω όταν μπορώ. Μα το αστεράκι μου, ξεχνά πως θέλω και εγώ να λάμψω... Και στην ανάγκη μου να το κοιτώ και να θαυμάζω την ύπαρξη του, αμελώ πως το δικό μου φως χάνεται... Και ίσως γιατί στο φως, δεν γίνεται να φωτίζεις... Ωστόσο μπορείς να λάμπεις και εσύ μαζί και να στριφογυρίζεις... Και αν το φως σου χάνεται και δεν το δει κανείς? Και αν εσύ νομίζεις πως λάμπεις σαν αστραπή, μα στην πραγματικότητα απλά σε φωτίζει το αστέρι που αγαπάς? Σημασία έχει να φέρει ο άλλος φως στη ζωή σου? ή μήπως να φωράς και εσύ λίγη λάμψη και να φωτίσεις και τη δική του ζωή λιγάκι?
Τι πιο γλυκό όμως, από το να σε αγκαλιάζει ένα ολάστρευτο αστέρι, όταν εσύ έχεις πάψει να λάμπεις?