Freedom...

song

Κάνεις τα πάντα και καταφέρνεις να πάρεις το πιο γλυκό δώρο για αυτή τη χρονιά που περνάει... Ευχαριστείς που πλέον έχεις όλα τα δεδομένα να καταφέρεις να τα βάλεις κάτω με τον εαυτό σου και να τα δεις, να τα επεξεργαστείς και να λύσεις ότι έμεινε άλυτο... Χαίρεσαι γιατί πλέον είσαι σίγουρη πως θα πάρεις τις σωστές αποφάσεις, και με το νέο έτος δεν θα κουβαλήσεις ότι "σαβούρα" έφερε, άφησε, ξέβρασε το 2012.

Οι περισσότεροι έκλεισαν απλά τον κύκλο τους. Κλειδώθηκαν καλά στο κουτί των αναμνήσεων χωρίς το σκοπό να αναπηδήσουν... Υπάρχει όμως κάποιος... Δεν θέλω να τον βάλω σε κάποιο κουτί, πόσο μάλλον αναμνήσεων... Υπάρχει κάποιος που χωρίς να το ξέρει, μου ανοίγει την ψυχή.. Με κάνει να έρχομαι σε μία ιδιαίτερη μορφή ευδαιμονίας, να αδειάζω από ότι με πιέζει και να μένω πιο ανάλαφρη και σίγουρη για το κάθε τι. Μαζί του ένιωθα σαν να έχω βρει το ζευγάρι μου και λειτουργούσα με αυτό το τρόπο, δεν είναι όμως αυτό ένας απ'τους λόγους. Δεν είναι ότι έχει όλα όσα με γοητεύουν σε έναν άνδρα, γιατί απλά δεν τα έχει. Όχι... Είναι ένα παιδί, που έχει κάποια ώριμα και αξιόλογα κομμάτια μέσα του, που στο παρελθόν με γοήτευσαν, αλλά είδα πως δεν τα εξελίσσει... Αυτό το παιδί, κάποια στιγμή ίσως να γίνει ο άντρας που βλέπω πως υπάρχει μέσα του, και αποζητάω να γευτώ... Ίσως... ένα ίσως γεμάτο αμφιβολία... παρόλ' αυτά είναι ένα ίσως που με κάνει να σκέφτομαι... και να καταλαβαίνω πιο ξεκάθαρα τι θέλω... Θέλω αυτόν τον άνδρα που νιώθω πως υπάρχει μέσα του. Αν δεν τον βγάλει εκείνος, τότε θα βρω κάποιον που να το έχει κάνει. Δεν θα συμβιβαστώ όμως με κάτι διαφορετικό. Θέλω αυτό που έχω δει πως υπάρχει, σαν άστρο πριν πέσει στο βυθό. Ίσως τα καταφέρω να το αρπάξω, ή ίσως με βρει εκείνο... Καλή χρονιά.!

Aλλaγέs...

Τελευταία μάλλον ανάρτηση για φέτος, και τελείως διαφορετική από τα συνηθισμένα... (song) 
Πέρα από κάθε κακό εθισμό, έτσι και το facebook έχει επιπλέον κακές συνέπειες από την εθιστική χρήση αυτού... Δεν θα πω για προσωπικό απόρρητο και βλακείες.... Το facebook δεν αποτελεί το κουτάκι που έχουμε κάτω απ'το κρεβάτι με τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά μας, οπότε ότι βάζεις εκεί πέρα έχεις την ευθύνη και την υποχρέωση να ξέρεις πως σίγουρα δεν είσαι ο μόνος που το βλέπει.
Δεν θα πω για την προοδευτικά αυξανόμενη τάση, κυρίως των νέων να μπουν facebook παρά να βγουν με φίλους, να φλερτάρουν, να παίξουν, να δουλέψουν, να... ζήσουν.... Δεν θα πω για όλα αυτά που ξέρετε ίσως πολύ καλύτερα από εμένα, μα θα πω για κάτι που σκεφτόμουν χτες το βράδυ...
Κάθε άνθρωπος στη πορεία της ζωής του, κάνει λάθη, βήματα, παθήματα, μαθήματα, ξεκινήματα.... Σίγουρα έχουμε έρθει σε σημείο που λέμε, πάει ο παλιός (ο χρόνος) εαυτός μου... θα αναγεννηθώ, θα αλλάξω, θα υπάρξω με νέα μορφή... Αυτό είναι η πρόοδος του είδους μας... Οκ, μάλλον το χόντρυνα λίγο, είναι η πρόοδος και η εξέλιξη όμως του ανθρώπου αυτού καθ'αυτού... Το facebook λοιπόν έρχεται να το εμποδίσει, να το καθυστερήσει, να το αναβάλει και κατά συνέπεια να διακόψει αυτή τη φυσιολογική πορεία εξέλιξης του ανθρώπου... Η άμεση, έντονη, συνεχής και αδίστακτη ένωση με το παρελθόν που παρέχει αυτή η σελίδα κοινωνικής δικτύωσης θεωρώ ότι αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για να εξελιχτούμε στο χωροχρόνο ύπαρξής μας...
Υπο φυσιολογικές συνθήκες αλλάζουμε... άμεσα, έντονα, συνέχεια. Αλλάζουμε φίλους, απόψεις, γνώσεις, προτιμήσεις, συμπεριφορές.... Αυτό πρέπει να συμβαίνει. Όταν όμως αυτό ούτως ή άλλως είναι πολύ δύσκολο να πραγματοποιηθεί με τους αργούς ρυθμούς που γινόταν κάποτε, τώρα δεν συμβαίνει σχεδόν καθόλου... ή έστω έτσι νομίζω... Μπορεί να μην ισχύουν τα όσα λέω, αλλά είναι μία άλλη οπτική που δεν είχα αναλύσει...

Καλή χρονιά εύχομαι, γιατί δεν ξέρω αν θα ξανά γράψω μέχρι την αλλαγή του χρόνου, γεμάτη πράξεις, απολαύσεις και όμορφες γλυκιές θετικές αλλαγές στις ζωές μας....

Ας πιούμε...

Πιάσε μια νιφάδα ουρανού

και λίγη βότκα,

βάλε έναν έρωτα τρελού

και λίγη σόδα,

μέτρα δυο τζούρες για να πιω

και λίγη ζάλη,

ρίξε με στα πέλαγα του νου

και πέσε πάλι.

"Έτσι γυρνάνε τα βράδια της καρδιάς μου,
μες τα κεριά που καίνε στην ψυχή,
άστρα οι σκέψεις που σου αποστέλνω,
νιώσε με λίγο θα σου χρειαστεί."

Πιάσε ένα δάκρυ τυφλού
κι λίγη γεύση,
βάλε το πάθος του πιστού
και λίγη σκέψη,
μέτρα δυο τζούρες για να πιω
και μι'αμαρτία,
πέσε στη πίστα του χορού
ζήσ' άλλη μία.

"Έτσι γυρνάνε τα βράδια της καρδιάς μου,
μες τα κεριά που καίνε στην ψυχή,
άστρα οι σκέψεις που σου αποστέλνω,
νιώσε με λίγο θα σου χρειαστεί."

{Σε σκέφτομαι και κάθε βράδυ ταξιδεύω,

σαν σου μιλώ τα χέρια σου μ'αγγίζουν,

δεν είσαι εδώ και όμως σε πιστεύω,

μιά μέθη αναμνήσεων μες το χορό
λείπεις από την ζώντανή ζωή μου,

τ'όνειρο όμως μαζί σου το βλέπω
κι ακόμα και αν χάνεσαι μες την αυγή μου
σαν άστρων αστέρι θα σε ζητώ}

"Έτσι γυρνάνε τα βράδια της καρδιάς μου,

μες τα κεριά που καίνε στην ψυχή,
άστρα οι σκέψεις που σου αποστέλνω,
νιώσε με λίγο θα σου χρειαστεί."

In search...

(Song)

I am a girl in search... In search of my word, my world, my kingdom... In search of emotions, and experiences.. In a way that it might hurts... I am in search of my beliefs... my dreams... my reasons... Just let the days to pass before me, and all i do, is search...

I am searching for my pillow... the one that feels so comfort. The heartbeat that can make me fall asleep... or in love... 

My search is about my special way of living... It is about the values that are going to keep me company... about the music i will hear. About the view i want to see... 

I am in search of my purpose... of the truth behind the looks... of happiness... of hope... 

i am a girl in search...

Breaking up - Separation - Splitting....

Πλέον, νομίζω πως έχω το δικαίωμα να πω, ναι... μπορώ να καταλάβω.! song
Στα 15 μου, δεν ένιωθα... Ήμουν παρορμητική, επιπόλαιη, γεμάτη ενθουσιασμό και δύσκολα (πολύ) πληγωνόμουν! Δεν μοιραζόμουν κομμάτια του εαυτού μου, άρα και δεν μπορούσε κάποιος να έχει πρόσβαση στην καρδιά μου, στο μυαλό μου, ή την ψυχή μου για να με πληγώσει.
Θυμάμαι λοιπόν που συχνά πυκνά όταν κάποια συζήτηση γυρνούσε στα αγόρια, ότι όλες οι μεγαλύτερες γυναίκες, φίλες της μητέρας μου, θείες, ξαδέρφες, κλπ, θα μου έλεγαν πως "σαν ερωτευτώ θα καταλάβω.". Δεν μπορούσα να καταλάβω. Απαντούσα με μεγάλη σιγουριά ότι εγώ διαφέρω.! Δεν υπήρχε περίπτωση να με κάνει εμένα άντρας να τρέχω από πίσω του... Όχι ότι είμαι καμιά σπουδαία, απλά επειδή δεν έχω ούτε υπομονή ούτε επιμονή για να το κάνω...
Κανείς δεν μου εξήγησε πως αυτό συμβαίνει, όταν αρχίσεις να μοιράζεσαι.! Τότε νιώθεις να αφήνεις την ύπαρξή σου στα χέρια του άλλου, και... τέλος πάντων αυτά τα έχω αναλύσει και σε άλλες αναρτήσεις μου...
Το ζητούμενο τώρα είναι πως ξεπερνάς το να βασίζεσαι στον άλλον, και να έρχεσαι να αναλάβεις και πάλι την ύπαρξή σου στα χέρια σου?
Αυτό, είναι όπως και το θέμα του έρωτα. Αν δεν το ζήσεις δεν θα το καταλάβεις. Παρόλαυτα θα προσπαθήσω να το περιγράψω. Όσο αποφεύγεις να αντιμετωπίσεις την πηγή του "κακού" τόσο πιο πολύ θα χάνεις τον εαυτό σου. Όσο πιο γρήγορα το κάνεις, τόσο πιο πολλές πληγές θα ραφτούν επιπόλαια και θα πονάνε. Χρειάζεσαι χρόνο, να ωριμάσουν τα γεγονότα μέσα σου. "πατήρ αληθείας χρόνος" μου θύμιζε συχνά ο Δ.Μ. Αφού ωριμάσουν, θα χρειαστεί να ασχοληθείς με αυτό. Να δεις τα λάθη σου κατά κύριο λόγο. Να αναλύσεις τι ήταν αυτό που σε έκανε να εμπιστευτείς και να μοιραστείς. Τι καλά θες να κρατήσεις. Και αν θες να κλείσει αυτός ο κύκλος.
Όλα τα παραπάνω βγαίνουν, νομίζω, τελείως διαφορετικά από άνθρωπο σε άνθρωπο. Επίσης μπορεί οι απαντήσεις να μην είναι ξεκάθαρες. Το θέμα είναι ο χρόνος. Α) για να ωριμάσει το παρελθόν, και Β) για να ασχοληθείς μαζί του, αλλά και με τον εαυτό σου με υπομονή και επιμονή προς καλύτερη ανάρρωση.


Προσοχή!!! Μην τα κάνεις ανάποδα.! 99% θα πάει στραβά. Και επιπλέον κατά τη διάρκεια κυρίως του Α (αλλά και του Β) δεν σημαίνει ότι τα βάφουμε μαύρα. Απλά προσέχουμε να μην πληγωθούμε χειρότερα, να μην πληγώσουμε, και να μην ξυπνήσουμε το επόμενο πρωί, με την ευχή να θυμόμασταν τι έγινε χτες βράδυ. Και φυσικά να κάνουμε πράγματα (πολλά πράγματα) τα οποία είναι σίγουρο ότι δεν θα τα μετανιώσουμε και θα μας κρατήσουν σε εγρήγορση. *Αν δεν θες να εμπλακείς σε εφήμερες σχέσεις, καλή παρέα είναι οι φίλοι (όχι κοινοί) και η οικογένεια ούτως ώστε να αποφύγεις τη μιζέρια. Υπάρχουν όμως πολλές εναλλακτικές οπότε ψάξε την δική σου.!

December, let it be...

(Song)
Το παραπάνω τραγούδι ηχεί τις τελευταίες μέρες συχνά πυκνά στο μυαλό μου...
Πέρα ότι μου θυμίζει τον εαυτό μου πριν καν κλείσω τη 1η δεκαετία της ζωής μου, να το ακούω από το τότε cd player, για να μην πω κασέτα ηχογραφημένη απ'το ραδιόφωνο, και να αναρωτιέμαι πόσα έχουν αλλάξει τα τελευταία 10 χρόνια, με κάνει να σκέφτομαι για το μέλλον και πόσα ακόμα πρόκειται να αλλάξουν....
Οι πιο "σημαντικές" ανησυχίες μου αυτή τη στιγμή, οφείλουν να είναι τα οικονομικά και τα επαγγελματικά μου ζητήματα, που ασφυκτιούν από ανολοκλήρωτες προσπάθειες να καλύψω τις όλο και προοδευτικά αυξανόμενες υποχρεώσεις...
Μέσα σ'όλο αυτό τον πρακτικό και τρομακτικό χαμό, που μοιάζει σαν να έχω παγιδευτεί στο ατελείωτο σιφόνι του νεροχύτη μου, και όλο πέφτω προς τα πιο σκοτεινά κομμάτια που κρύβονται πίσω μου... έρχονται κάποιοι να μου πουν για την συντέλεια του κόσμου.
Ουάου! Παίδες, τρόμαξα! Εδώ δεν ξέρω πως θα πληρώσω, όχι τη βενζίνη, αλλά ούτε καν το ψωμί, ή το "ότι" τέλος πάντων, θα ασχοληθώ με το τέλος του κόσμου.?
-Ναι ρε συ, σκέψου λίγο, αν όντως η ζωή σου τελείωνε τι θα ήθελες να έχεις ολοκληρώσει πριν αυτό συμβεί? μου λέει μια φωνή....
Ναι οκ, το τελευταίο που θέλω είναι να μπω σε αυτά τα φιλοσοφικορητορικά-lifetimemeaningfull- ερωτήματα...
Θες να μάθεις το αποκορύφωμα?
Μπροστά σε όλα αυτά, είμαι τόσο απαθής, όσο θα μπορούσε να είναι ο Ράμπο ή ο Σταλόνε μπροστά σε ένα μυρμήγκι, αλλά τρέμω σύγκορμη όσο σκέφτομαι ότι το τέλος του κόσμου δεν πρόκειται να συμβεί, όχι σύντομα τουλάχιστον, με αποτέλεσμα να ζήσω αυτά τα Χριστούγεννα που έρχονται.

Πως? Μα πως? Πως θα ζήσω εγώ τα φετινά Χριστούγεννα και την πρωτοχρονιά που έρχεται, όταν η περσινή ήταν παραμυθένια και ουτοπικά μαγευτική, ή τουλάχιστον έτσι έχει μείνει στη καρδιά μου... Πως? Που νιώθω την θλίψη να πλησιάζει όλο και περισσότερο όσο πληθαίνουν τα μπαλκόνια που στολίζονται, και όσο πλησιάζει η ώρα που θα πρέπει να στολίσω και εγώ το δικό μου... Φοβάμαι...

English thinking...

I've been thinking...

Is it too much to ask? If someone is around you, to need to feel his flesh above you?

Not anybody.... Just him...

Well, I haven't felt it yet... But, i can see it coming...

All of a sudden.!

Without being with him, i feel his eyes, holding my body, tight.!

No touch. Just looks... He is thinking... Probably of me... or whatever happened in the past...

He is not the only I feel around.

I feel someone else too...

Or...

I don't feel him... I am just trying to make him, feel me...

All the days that have passed since the first day I met him... Has at least, a second of his....

There is no air, without his existance.... There is no tomorrow, without the hope...

I don't know, what "moving on" means...

I tryed... I failed too many times... I succeded for once... Just a while... and then...

And then, I probably am able, to be with someone who can keep me company, during Christmas... 'cause, it's my celebration after all...

But, it feels like, i could never spend a day so special, without the person who is special to my heart...

I miss you, my love... My Sun. My Lover... But... It's not our time yet, to come...

Have a nice December... And may the end of the world, not to come...

How much pain...

It seems that the only thing that keeps hurting me, is giving my heart with all my power to someone, who can't hold it...
Κάτι μαγικό προέκυψε... Βρήκα κομμάτια του εαυτού μου που δεν γνώριζα πως υπάρχουν... Όμως ο πόνος του να πέφτεις στο κρεβάτι, και να ριγείς που λείπουν τα χέρια του γύρω σου, που δεν νιώθεις την ανάσα του να σε συντροφεύει και τον ήχο της καρδιάς του να χτυπά... Σε συγκλονίζει αυτή η έλλειψη. Μόνο όμως όταν όλα αυτά τα νιώθεις με αγάπη...
Δεν ξέρω αν μπορώ να καταλάβω πως, το κατάφεραν αυτοί οι 2 άνθρωποι στην πορεία της ζωής μου μέχρι σήμερα, αλλά με έκαναν πάνω απ'όλα να τους εμπιστευτώ με όλη μου την ψυχή... Να δοθώ .. Να νιώσω... Να απολαύσω.... Να αγαπήσω, και να αγαπηθώ...
Θ.Κ. & Δ.Μ.
Άνθρωποι που πλέον ένα κομμάτι της ψυχής μου τους ανήκει, είναι εκείνοι που με έκαναν να παραδώσω στα χέρια τους την αγάπη μου, την ψυχή μου και το είναι μου, για να νιώθω γεμάτη χωρίς αυτά, απλά και μόνο κάνοντάς με να τους εμπιστευτώ απόλυτα, τόσο ίσως, όσο ούτε και τον εαυτό μου δεν εμπιστευόμουν...
Πόνος, μεγαλύτερος εκείνος, που καλείσαι να πάρεις και πάλι την ύπαρξή σου στα δικά σου χέρια, και γεμάτος φόβο ανακαλύπτεις πως ένα κομμάτι σου το κρατάει ο άλλος... Γιατί απλά το χάρισες... Στιγμές, συναισθήματα, εμπειρίες, τα πάντα.
Το θεϊκό στην όλη υπόθεση είναι, ότι αναγνωρίζεις ότι και οι 2 έπρεπε να φύγουν... Ο ένας, ίσως για να επιστρέψει κάποια στιγμή ξανά, και ο άλλος απλά για να σου δείξει το δρόμο που προσπέρασες και άξιζε να πάρεις... μέχρι που τον πήρες, και άρα τελείωσε η αποστολή του στη ζωή σου...

Για τoν Mario...

Περιπλανητικό το βλέμμα που κοιτάει, πέρα απ'όσα λαμβάνει ο νους...
Ένα χαμόγελο, γεμάτο δέντρα ανθηστά.
Το σώμα σου κορμός χαραγμένος από περάσματα του χρόνου που αγάπησες.
Ρίζες βαθιές το σώμα, η παλάμη μου γέμισε με χώμα, και εσύ βούτηξες στη σοκολάτα και είπες: "Χαμογέλα" ...
Σ'αρέσει να παίζεις με τις γεύσεις που μιλάνε στα όνειρα. Λίγη σκόνη απ' τ' αστέρια έκατσε στα χείλη σου.
Ζάχαρη άχνη, λαμπυρίζει...!

Solo...?

Αρκετό καιρό τώρα έχω στο μυαλό μου ένα concept.

Σκεφτόμουν λοιπόν, πέρα από το προσωπικό μου  blog  , να φιλοξενώ πότε πότε και καμία συνέντευξη... 

Επειδή όμως το ένα με το άλλο, σαν θέματα δεν συνάδουν, σκέφτηκα να δημιουργήσω κάτι διαφορετικό.... 

Οπότε σήμερα διαμόρφωσα τον νέο αυτό ιστιότοπο:
solo... με παρέα.!
Σύντομα θα φιλοξενήσει την πρώτη συνέντευξη, και είμαι πολύ ενθουσιασμένη για αυτό.!

P.S.: (song)

The way i feel...

Έντονα πράγματα συμβαίνουν στη ζωή μου.... (song)

Έντονες οι μέρες που με περιτριγυρίζουν, έντονες καταστάσεις, έντονα βλέμματα, έντονα συναισθήματα... 

έντονοι ... και οι άνθρωποι γύρω μου... ή μήπως όχι?

Βλέπεις... Σήμερα, σημαντική για μένα μέρα, συνέβησαν πολλά... το ζήτημα παρ'όλ'αυτά είναι... Γιατί?

Κάθε μέρα παίρνεις καινούρια μηνύματα  δέχεσαι νέα σημάδια για τον δρόμο που χρειάζεται να χαράξεις... Σημαντικό όμως είναι να τα αντιλαμβάνεσαι και να τα υιοθετείς. Έχω φτάσει στο σημείο να μην μπορώ πλέον να αποκωδικοποιήσω τα σημάδια της ζωής... και πολύ φοβάμαι πως δεν τα αντιλαμβάνομαι, και όλα... 

Σημάδια... (πφφφ)... Κι όμως... αυτές οι τυχαίες συγκυρίες... χμμμ... πολύ ύπουλες! 

Ίσως κάποιοι του κύκλου μου διαβάζουν αυτό το blog... Όμως αυτοί που διαβάζουν αυτό το blog, χωρίς να με γνωρίζουν, είναι πιο γνώριμοι απ'τους γνωστούς μου... Και άρα θα μιλήσω ανοιχτά!

συμβάν 1)Το 1ο ομαδικό meeting, της εταιρείας στην οποία εργάζομαι, πραγματοποιήθηκε σήμερα το πρωί. Πήγα υπερβολικά ντυμένη, σύμφωνα με σχόλια συναδέλφων. Ένιωθα καλά όμως με τον εαυτό μου, οπότε... τι πειράζει?

συμβάν 2) Επιστρέφοντας από το χώρο που έλαβε μέρος η σύσκεψη, πήρα με το αμάξι μου τη γραμματέα και κατευθυνθήκαμε στα κεντρικά γραφεία της εταιρείας. Ήμασταν καθόδων όταν θυμήθηκα ένα μαγαζί, 3 τετράγωνα πίσω μου, που έχει πολύ ωραία γλυκά και οικονομικούς καφέδες... οπότε και γύρισα πίσω να πάρουμε κάτι... Εκεί πιάσαμε την κουβέντα με τον κύριο πίσω απ'το μπουφέ, για το πόσο πολύ μου αρέσουν τα γλυκά τους, και ότι τα κεντρικά μας γραφεία είναι εκεί κοντά, οπότε να πάρουμε κατάλογο για delivery. Έτσι, μας κέρασε ότι πήραμε, μιάς και ήταν το "αφεντικό...! "Διάνα" (:P)

συμβάν 3)Φτάνοντας στο γραφείο, η γραμματέας άρχισε να μην νιώθει καλά, και πήρε ρεπό. Πηγαίνοντας λοιπόν στο επόμενο ραντεβού μου, θα την πήγαινα εκεί που μου ζητούσε. Πλησιάζοντας στο αμάξι, συνάντησα 2 συναδέλφους - ανταγωνιστές - από το προηγούμενο γραφείο που εργαζόμουν. -Πρώτη φορά μετά από ένα χρόνο. (!)- δεν έδωσα σημασία

συμβάν 4)Παρκάροντας στο ραντεβού μου, συναντάω άλλους 2 συναδέλφους από το ίδιο προηγούμενο γραφείο που εργαζόμουν. (!) -1 χρόνο τώρα δεν είχα πετύχει κανέναν, σήμερα μέρα? 4!.-

συμβάν 5)Ενώ παίρνω εδώ και 2 μέρες πολλαπλά τηλέφωνα έναν άνθρωπο χωρίς ανταπόκριση, σήμερα, αφού δοκίμασα 5-6 ακόμα φορές από το κινητό μου, προσπάθησα στο καπάκι, να τηλέφωνο από της συνεργάτιδας, και... απάντησε.!

συμβάν 6)Σε ένα κενό, ανάμεσα από κάτι ραντεβού, βγήκα από το αμάξι να βρω κάποιο wc. Μπαίνω στο πρώτο "καφέ" που βλέπω, και περιμένω μπροστά από το ταμείο. Δεν υπάρχει ψυχή στο μαγαζί. Ούτε και ταμπελάκι "wc this way". Μιλάω, "γειάαα σααας?". Κανείς. Ακούω κάτι θορύβους που έμοιαζε να έρχονται από το τέρμα της σκάλας, που ανέβαινε πάνω, και πάλι όμως κανείς δεν ερχόταν. Πρέπει να ήμουν εκεί πάνω από 5 λεπτά. Μα κανείς.! Οπότε, βγαίνω βιαστική (you know why) και μπαίνω στο αμέσως επόμενο καφέ...
συμβάν 7) Μπαίνοντας στο 2ο καφέ, βλέπω έναν νεαρό μπροστά από το ταμείο... :

-Γειά σας...
-Χαίρεται
-Μπορώ να χρησιμοποιήσω τη τουαλέτα?, ρωτάω η mademoiselle.

-Βεβαίως, μου γνέφει ο νεαρός.

Πάω, και βγαίνοντας:

-Ευχαριστώ πολύ... Κρατήστε και την κάρτα μου...
-Εμείς ευχαριστούμε, γεια σας, απαντάει.

Για να θεωρηθεί συμβάν θα πρέπει να αναφέρω ότι πριν λίγη ώρα κλείσαμε επαγγελματικό ραντεβού με τον νεαρό για αύριο, που καλύπτει απολύτως τις ανάγκες κάποιων πελατών μου.

Οπότε, something's going on, but can't explain what kind... (?)


P.S.videaki next time...

I am still here...

Έχω κάνει βήματα... Έχω αφήσει πράγματα, πρόσωπα, στιγμές και καταστάσεις πίσω μου, σαν πατημασιές που έκανα στο πέρασμα της αμμουδιάς, με την ελπίδα να περάσει το κύμα... (song)

Μερικά θέλω να σβήσουν...

Υπάρχουν όμως κάποια άλλα... Που ελπίζω όσα κύματα και να περάσουν, να μην σβηστούν... 

Κάθε μέρα, μοναδική. Κάθε εμπειρία, ευπρόσδεκτη... Κάνω επιλογές και προσπαθώ κάθε βήμα που κάνω, να μπορώ να το υποστηρίξω απόλυτα. Ο φόβος έρχεται στα βήματα, που έχω στο μυαλό μου και διψάω να τα κάνω, αλλά δεν ξέρω αν θα μπορώ να τα κάνω όταν πλέον θα είμαι έτοιμη για αυτά... ή αν θα είμαι ποτέ έτοιμη να τα κάνω...

Είμαι ακόμα εδώ. Μία ματιά στο μέλλον.... Μία στο παρελθόν... Το παρόν μου φεύγει και χάνεται, σ'έναν αγώνα να κρατήσω το "τότε" ζωντανό, μήπως και φτιάξω το "έπειτα".

Κατάρα. (video) 

Το παρελθόν και το μέλλον είναι ταινίες, που προβάλλονται ταυτόχρονα σε διαφορετικές αίθουσες. Χρειάζεται να διαλέξουμε ποια θέλουμε να δούμε... ή με άλλα λόγια σε ποια θέλουμε να ζούμε...

Προσωπικά, και μετά από συζητήσεις με τον Ν.Κ., καταλήξαμε ότι όποια και αν διαλέξουμε θα χάσουμε το παρόν μας...

Οπότε αναζητώντας - ζώντας το παρόν... Κρατάω στην καρδιά μου είτε το παρελθόν... είτε το wannabe μέλλον... Και πορεύομαι... 

Ίσως, τα κύματα με πάνε εκεί που θέλω... Ελπίζω κάποια στιγμή να μην φοβάμαι για τα βήματα που θέλω να κάνω... και απλά να τα κάνω. 

Ίσως πάλι στην πορεία αυτό που θέλω να αλλάξει... 

Ότι και αν συμβεί όμως, ζω την κάθε στιγμή με πάθος.! Και αυτό είναι κάτι που δεν αξίζει να στερηθώ για μία αχνή ελπίδα... Ακόμα και αν αυτή είναι, να ξανά γίνω ο ουρανός του Ήλιου μου... ή αν όχι ξανά, να καταφέρω κάποια στιγμή να γίνω...

Όλα είναι επιλογές... Θα μπορούσα να διαγράψω εκείνο το ηλιακό σύστημα, και να αναζητήσω, κάποιο καινούριο... Who knows? Προς το παρόν αυτό που αναζητώ είναι το επόμενο βήμα... και νιώθω πολύ τυχερή ξέροντας που να πατήσω.!

Υ.Γ. ένα surprise δωράκι, θα ήθελα πολύ τα σχόλιά σας...

Anamoxlevontas to parelthon...

Επαναφέρω παλιό μου κείμενο, ελαφρώς αλλαγμένο, αλλά με νέα υφή... (song)

Ο χρόνος τελειώνει κ'ότι απομένει είναι εκεί... απομεινάρια, από μιά τρικυμία στο πάτο του βυθού μας...Κ'ύστερα, μόνο η σιωπή
μας λυτρώνει.
Μία βόλτα στη βροχή, μου κόβεις ένα λουλούδι και μου λες καληνύχτα. Κάτω από το φως  χθεσινής πανσελήνου..

Συντρίμμια.! Και τα σκαλιά, μεγάλα! Απότομα.! Γύρω μου, μόνο μαύρο. Ένα σκοτάδι τόσο παχύ, όσο και η σιωπή μας...
Η άνοιξη δεν έχει βγει... Κι ούτε θα έρθει ακόμα... Θ'αργήσει λένε, κάτι τις... ...Μα εγώ, δεν έχω αντοχές.!
Δεν έχω τα φόντα για να αντέξω, την καταιγίδα, που... έρχεται...
Αισθάνομαι την υγρασία, και ένα ρίγος με πλημμυρίζει ως τα μέσα μου...
Κοιτώ ψηλά.!
Μπας και βρω, μια χαραμάδα, ν'ανασάνω...
...
Δεν υπάρχει φως.! Δεν υπάρχει στεριά!
Μονάχα θάλασσα... και χάος...
Κάπου στο βάθος, μιά σταλιά ελπίδας... όλα, πλέον, αστράφτουν! όλα, ζουν! Ο τρόμος, όλο και ξεθωριάζει... Μα... μες την ξεθώρα του, ...εγώ φοβάμαι πιο πολύ...
Φοβάμαι, μήπως στο τέλος δεν σε βρω...! Μήπως, αυτή η σταλιά είναι οφθαλμαπάτη...
Μια οφθαλμαπάτη, μες την έρημο του ονείρου...

Ένα κομμάτι στεριά, σ'έναν πλανήτη υγρό... Η ανάσα μου κόβετε! Βαριανασαίνω... Και τ'οξυγόνο τώρα πια, είναι λιγοστό..!





Ελπίζω ν'αντέξω μέχρι το τέλος... Ίσως σωθώ... ίσως σε βρώ...!

Cxedio - Ioannina...

 Σχέδιο που έκανα στο μοναχικό μου ταξίδι στα Γιάννενα τον προηγούμενο μήνα. Μαγευτικά και αξιολάτρευτα τα θαύμασα και λάτρεψα ακόμα πιο πολύ απ'όσο όταν είχα απλά τον διακαή πόθο να τα γνωρίσω... Τα Γιάννενα, είναι για μένα, σαν να βλέπω τη ψυχή μου να αποτυπώνεται στους δρόμους και τις γωνιές μιας πόλης... Απλά μοναδικά! (song)

Faith...

Όλοι μας πιστεύουμε σε κάτι... Είτε αυτό είναι θεωρίες, είτε αυτό είναι κάποια πίστη, είτε ο ίδιος μας ο εαυτός... (song)
Η πίστη, by itself, είναι κάτι το οποίο είναι αρκετά δυνατό, ώστε να προκαλέσει το ακατανόητα μαγικό.
Κάποιοι, είναι πιστοί του ρομαντισμού, κάποιοι είναι πιστοί του χριστιανισμού, κάποιοι είναι πιστοί του υλισμού. Ότι και αν είναι... Δεν πρόκειται να σας κρίνω.
Ένα είναι σίγουρο, όποιος δεν έχει πίστη, δεν γνωρίζει την δύναμη της ενέργειας αυτής καθ'αυτής. Το επικίνδυνο ίσως είναι, κάποιος να γνωρίζει πόσο σπουδαία και δυνατή είναι αυτή η ενέργεια, και απλά  να μην την εντάσσει στη ζωή του, από επιλογή.
Κάποιος, που αγαπώ πολύ, θεωρεί πως η αθεΐα είναι κάτι σπουδαίο, γιατί πολύ απλά δεν υποτάσσεται σε καμία είδους ψευδαίσθηση πίστης...
Επέτρεψε μου, γλυκιέ μου, να διαφωνήσω... Η πίστη, δεν αφορά την ψευδαίσθηση της θρησκείας στην οποία εντάσσεσαι, αλλά την δύναμη του εαυτού σου, να επικεντρωθεί σε κάτι, το οποίο θεωρητικά είναι ανώτερο, π.χ. η αγάπη, ο Θεός, το χρήμα, και με άξονα την "δόνηση" όπως χαρακτηρίζουν κάποιοι της πίστης αυτής, προκύπτει η ευχέρεια να  ανταποδίδεται η δύναμή της, σε κάτι υπαρκτό.
Στην ψυχολογία, το να πιστεύουμε σε κάτι, είναι πολύ σημαντικό. Ακόμα και αν αυτό δεν είναι αποδεδειγμένα υπαρκτό, ή έστω ας θεωρήσουμε πως είναι τελείως ανύπαρκτο, μέσα μας έχουμε την ανάγκη να πιστεύουμε σε κάτι. Και αν υποθέσουμε πως μέσω της αθεΐας η ανάγκη αυτή εξαλείφετε, τότε η δύναμη της πίστης του ατόμου, εξαφανίζεται ολοσχερώς.
Αν ταυτίσουμε τις ιδιότητες της πίστης με αυτές της αγάπης, είναι και τα δύο ανάγκες του ανθρώπου, που όταν τα πραγματοποιούν, (πιστεύουν ή αγαπάνε αντίστοιχα), σε υπέρτατο βαθμό, τότε το ίδιο το ανθρώπινο πλάσμα, ολοκληρώνεται. Δεν αφορά το τι ή σε τι πιστεύεις, ή αλλιώς το ποιον αγαπάς, αλλά αφορά αυτή καθ'αυτή την ενέργεια πίστης ή αγάπης...
Μπερδευτικό, isn't it?

Real love...

What real love is like? (song)
Τι είναι αυτό που μας οδηγεί στο να αναγνωρίσουμε τι είναι αγάπη? Και αν το αναγνωρίσουμε, πως αξιολογούμε αν είναι πραγματική, ή αν είναι απλά έρωτας ή ενθουσιασμός?
Πάμπολλες θεωρίες έχουν υπάρξει. Η αγάπη πονάει. Η αγάπη είναι μία και παντοτινή. Η αγάπη... η αγάπη... η αγάπη...
Για εμένα η αγάπη είναι κάτι που, άπαξ και το αναγνωρίσεις, και το νιώσεις, και βρεις το κουράγιο να το παραδεχθείς, δεν έχει ημερομηνία λήξης. Το είπες? Τέλος. Το νιώθεις. έστω και λίγο μέσα σου, πάντα θα υπάρχει μία σταγόνα αγάπης για το άτομο το οποίο αγάπησες...
Παρόλ' αυτά, καμία άλλη θεωρία, δεν υπάρχει από πλευράς μου, για την απλή αγάπη. Ωστόσο έχω αναλύσει τι θεωρώ, αληθινή!

Αληθινή, είναι η αγάπη που δίνεις... Δίνεις το είναι σου, την ενέργειά σου, τον χρόνο σου, το χαμόγελό σου, το κορμί σου, το νοιάξιμο, το χάδι, το φιλί, τα πάντα όλα όσα υπάρχουν μέσα στο μυαλό, στην καρδιά, στην ψυχή σου, αλλά και όλα όσα σε απαρτίζουν σαν άνθρωπο γενικότερα. Και ακόμα πιο σημαντικό, αυτό το "δίνω" να σε γεμίζει ακόμα πιο πολύ.! σε φωτίζει, σε ολοκληρώνει, σε κάνει να νιώθεις ακόμα πιο πολλά απ'όσα δίνεις. Χωρίς να χρειάζεται να σου ανταποδώσει ο άλλος σταλιά!.
Η αληθινή αγάπη για εμένα, είναι εκείνη που δεν ζηλεύεις, δεν αποζητάς, δεν θες. Απλά υπάρχεις για να γεμίζεις τον άλλο.
Δεν παύω να θεωρώ πως αληθινή αγάπη δύσκολα υπάρχει. Την έχω νιώσει όμως, και ξέρω πως είναι εκεί.
Απλά αν θέλουμε ποτέ να την νιώσουμε, όποιο και αν είναι το κόστος, αυτό που χρειάζεται είναι να αφήσουμε τις άμυνες στην άκρη, να εμπιστευτούμε ολοκληρωτικά, και να βρούμε το κατάλληλο ταίρι. Γιατί εγώ, στάθηκα πολύ τυχερή σε αυτό, και ίσως κάποιοι σε αυτό τον χορό εμπιστοσύνης... να πληγωθούμε πολύ άσχημα... και ίσως πληγωθώ και εγώ... Μα όπως η αγάπη δεν έχει ημερομηνία λήξης, έτσι και η ελπίδα μου, θα σβήσει τελευταία...

simply..., or not?

Άραγε... (song) ...Πόσες σκέψεις περνούν απ'το μυαλό μας κάθε μέρα... κάθε λεπτό... κάθε στιγμή... Έχω αρχίσει και χάνομαι σε έναν αέναο λαβύρινθο από σκέψεις, που σε κάθε σταυροδρόμι, αναρωτιέμαι .. Αυτό που διαλέγω θα με βγάλει σε ένα διαφορετικό αποτέλεσμα? ή μήπως το αποτέλεσμα είναι το ίδιο απλά η διαδρομή και ο χρόνος που χρειάζεται διαφέρουν?
Και υπάρχει όντως κάποιο αποτέλεσμα? ή μήπως το αποτέλεσμα στην ουσία είναι όλη η διαδρομή?
 Σ'ένα βιβλίο που διάβασα πρόσφατα, μ'έκανε να σκεφτώ τα παρακάτω:
"Κανείς δεν μας οδηγεί πουθενά. Μόνοι μας, δεχόμαστε ερεθίσματα, που σύμφωνα με την οπτική μας γωνία, τα αποκωδικοποιούμε, τα φιλτράρουμε, τα αποδεχόμαστε, τα υιοθετούμε και τα εκφράζουμε. Το αποτέλεσμα που βιώνουμε, θετικό ή αρνητικό, εξαρτάται αποκλειστικά και εξ'ολοκλήρου από εμάς. Άρα, η κάθε συναναστροφή, έχει προκαθορισμένο για τον κάθε ένα αποτέλεσμα  αφού έχει ο καθένας ήδη αποφασίσει ασυνείδητα ή πιο σπάνια συνειδητά, πιο είναι το επόμενο βίωμα που θέλει να αποκτήσει, καθώς και την ευτυχία ή δυστυχία που θέλει να περιβάλουν τον κόσμο του."
Σωστό ή λάθος, ποσώς με ενδιαφέρει. Αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι κατα πόσο όντως ανταποκρίνεται η δύναμη της οπτικής μας γωνίας, όχι τόσο στην δική μας ζωή, όσο στην ζωή των άλλων.
Για παράδειγμα, ο "Α" έκανε το 1. Ο "Β" έκανε το 2. Ο "Γ" σαν απλός παρατηρητής, δεν νομίζω ποτέ να καταλάβει γιατί ο "Α" έκανε το 1 και ο "Β" έκανε το 2. Άρα και η κρίση του θα είναι λανθασμένη. Θετικά ή αρνητικά τα σχόλιά του πάντα θα αντανακλούν τις επιθυμίες, τις ζήλιες, τις ανάγκες και τα προβλήματα τα δικά του, ως "Γ", ως ένα πρόσωπο που δεν βρέθηκε ποτέ στην θέση είτε του "Α" είτε του "Β", αφού κάτι τέτοιο δεν θα ήταν ποτέ πραγματικά δυνατό.
Δεν ξέρω που θα μπορούσα να καταλήξω... Ίσως απλά, να ακούτε τον εαυτό σας όταν σχολιάζετε κάποιον τρίτο, και είναι πιθανό να ανακαλύψετε τα πιο σκοτεινά μέρη του εαυτού σας, που ούτε και εσείς δεν θέλετε να πιστέψετε ότι υπάρχουν...
Κάτι παρόμοιο τουλάχιστον, συνέβη σε εμένα... ή μήπως όχι...?

I get along, very well....

 Και έτσι, song, καταλήγεις πάλι σε ένα σημείο πιο στεγνό και πιο γκρι....
Το μόνο που μένει, μες το φθινόπωρο.... είναι η δουλειά... Δεν χρειάζεσαι και πολλά. Τα πας μια χαρά χωρίς φίλους. Χωρίς σχέση. Χωρίς κάποιον να πας και να του πεις... Ξέρεις? Δεν είμαι καλά. ή δεν είμαι τόσο καλά όσο δείχνω. Γιατί, βλέπεις, όλοι θα μείνουν στο περιτύλιγμα, στην λάμψη ενός κεραυνού... Θα μείνουν στο πόσο καλά μπορείς να στηριχτείς στα πόδια σου, τι και αν αυτά τα πόδια τρέμουν, η καρδούλα σου το ξέρει...
Δεν υπάρχει μια αγκαλιά, να σε κοιτάξει στα μάτια και να σου πει.... Ξέρω πως νιώθεις... ή ακόμα και αν δεν ξέρω, ξέρω πως μπορείς να τα καταφέρεις... Γιατί εγώ δεν ξέρω αν μπορώ. Χρειάζομαι μια ντόπα αγάπης για να συνεχίσω...
Και όπως λέω πάντα, είναι επιλογές μας όλα αυτά.... Οπότε, οι φίλοι, οι σχέσεις, οι συνθήκες, είναι όλα επιλογή μου... Οπότε μια χαρά τα καταφέρνω... Όσο μελαγχολικό και αν μοιάζει το τοπίο της καρδιάς μου... Όσο και αν τα φαντάσματα που υφένει το μυαλό μου, κρατάνε συντροφιά στην μοναξιά της ψυχής μου... Τα καταφέρνω. Απλά να... μου λείπει ο ήλιος μου....

Fleur Blanche...

Χωρίς λόγια...  (song) Απλά μικροί ψίθυροι θ'ακουστούν στ' αυτιά σου οι λέξεις...
Μου λείπεις...
Ένα κενό τόσο πυκνό, σαν το βαθύ σκοτάδι. Μοιάζουν λόγια που έχουν ξαναειπωθεί.
Ποτέ.!
Ψυχρή η νύχτα? Όχι δα. Καίει όλος ο τόπος. Μία έρημος. Τόσο καυτή, που αρχίζω να κρυώνω... Τρέμει το κορμί. Τρέμει σαν φύλλο. Άνεμος. Καυτός - ψυχρός. Χωρίς νόημα. Τρυπάει το κορμί, και εγώ ασάλευτη.
Σταγόνες οι νότες που ακούνε τα αυτιά,
κυλάνε από τα μάτια, και η καρδιά λόγια πολλά.... Δεν λέει μια κουβέντα. Με το παράπονο μένω... Εσύ?

Άραγες... Καλά περνώ. Και ίσως διασκεδάζω... ίσως πάλι, διψάω καιρό, και το χαμόγελο ξέχασα να εκφράζω... Μαριονέτα... Στα χέρια κάποιου σκηνοθέτη... Παλιού καλού χειριστή. Που καθορίζει τι θα νιώσεις, χωρίς στ' αλήθεια να το ζείς..
Τι ζεις? Λευκό λουλούδι στην παλάμη. Άχρωμο. Άτονο. Αγνό... μα, ναι... Πως αλλιώς θα υπήρχε. (?) Μα δεν υπάρχει...
Στην καρδιά μου ένας ήλιος παραμένει... Παραμένεις. Επιμένεις. Απομένεις... Μένεις. Όχι γιατί το θες εσύ. Μα γιατί το διάλεξα, και το διαλέγω. Και κάθε μέρα που κοιτώ μες την καρδιά μου... ποτίζω, φωτίζω, αναπολώ. Ένας Θεός, δώρο για μένα... ή ένα δώρο απ' τον Θεό.... Σε περιμένω... Κάθε λεπτό. Μα ξέρω, αργεί η στιγμή, που θα μπορώ να ανοίξω τα δώρα μου... Αργεί η στιγμή για "Σ'αγαπώ".

Στην καρδιά μου, ένας ήλιος παραμένει...

Th.

Η ιστορία δεν υπάρχει, υπάρχει η σκιά της... Κανείς δεν τολμά να περιγράψει, και ούτε μπορεί. Η κάθε ιστορία είναι διαφορετική.
Ακόμα και ίδια.
Παρατήρησε... Όταν κοιτάς το πρωί τον ουρανό, με δυσκολία κρατάς τα μάτια ανοιχτά... Ενώ στη νύχτα.... Στη νύχτα, απλώνεις τα μάτια σου, να δεις και κάτι παραπάνω...
song.

Τι ψάχνεις? Κεραυνούς και αστραπές δεν θά 'βρεις απόψε... Έμειναν ατάραχοι, παρά την ταραχή σου....
Ποιά ιστορία είναι κρυμμένη στ' αστέρια?
Ξέρεις ποιος την έκρυψε..!. Μα (...), μα θές μόνο την ιστορία να μάθεις.... Τι σε νοιάζει?
Περνάει ο χρόνος. Το ξεχνάς. Σε προσπερνάει... Το μόνο που σκέφτεσαι πλέον είναι τ'άστρα... Και σύντομα, ούτε και αυτά...
Μέσα στα όνειρα, ίσως βρεις την ιστορία που ψάχνεις. Μα θα είσαι ο μόνος που την ξέρει με αυτή τη μορφή. Τι και αν τη βρεις... Σύντομα θα ψάξεις για καινούρια. Έτσι είναι... Μοιάζουν με...  με κύματα που πάνε και έρχονται. Συναισθήματα που φουντώνουν... Μα (δεν) σβήνουν?

I am back...

Επέστρεψα και πάλι,
ίσως να μην είχα φύγει και ποτέ αφού τώρα πιο συχνά από πριν επισκεπτόμουν αυτό το τόπο που πότε όμορφα και πότε άχαρα, σύμφωνα με τα δικά μου μάτια, ανέλυα τις σκέψεις... Πάντα όμως έγραφα... Και ίσως να είναι αυτή η γεύση, για την οποία διψάω τόσο πολύ...
Πράγματα και θάματα, καθημερινά που θέλω να γράψω και να μοιραστώ με μία νότα πιο νωχελική, όπως πιστεύω πως έγραφα πάντα... Στο μυαλό μου, οι λέξεις μου, μοιάζουν με αιωρούμενη νεράιδα που φοράει γαλάζιο νυχτικό και ταξιδεύει με μισόκλειστα μάτια, σε σύννεφα και άλλους ονειρικούς κόσμους.... Μία άλλη φεγγαροντυμένη ίσως... (Σολωμός - ο Κρητικός) Που δεν αποτελεί για μένα αποτέλεσμα έμπνευσης, αλλά ίσως τον κύριο λόγω για να εμπνευστώ....
Και για να μην μακρηγορώ, θα αρχίσω κιόλας τον χορό μου...
Είδα ένα όνειρο χθες το βράδυ... Μέσα σ'όλα, ένας νεαρός με προσέγγισε με έντονο επιπόλαιο ύφος , κάνοντάς με να νιώθω άσχημα και αμυντικά, έχοντας την αίσθηση ότι έχει σκοπό όχι μόνο να με φέρει σε δύσκολη θέση αλλά και να μου επιτεθεί... Και σκεφτόμουν μέσα στον ύπνο μου, (η ονειρική λογική, το να σκέφτεσαι ενώ κοιμάσαι, ειλικρινά είναι το κάτι άλλο, θα την αναλύσω πιθανόν σε άλλο post) για να καλέσω την αστυνομία θα πρέπει να μου επιτεθεί, αλλά αν μου επιτεθεί δεν θα μπορώ να την καλέσω... Άρα?

Είναι λίγο περίεργο αν το καλό-σκεφτεί κάποιος, ότι για να αντιμετωπίσει την βία, πρέπει πρώτα να την υποστεί. Δεν υπάρχει κάποια πρόληψη έναντι στη πρόθεση για βία, υπάρχουν μόνο για τις αποδείξεις... Άρα τι γίνεται όταν την νιώθουμε κοντά μας, χωρίς να την βιώνουμε πραγματικά... Πως αντιμετωπίζουμε τις ενδείξεις και όχι τις αποδείξεις για κάποια - όποια μορφή βίας?

Υ.γ.
καλώς σας βρήκα... song

The end... - Γνώση

Ίσως αυτή να είναι η τελευταία μου ανάρτηση... Δεν ξέρω πότε και αν θα ξαναγράψω ή που... Ξέρω όμως ότι ήταν όμορφα όσο έγραφα και μου έλειπε πολύ....
Ευχαριστώ τον Avengeil, και την Rockmantic για τις αγνές ψυχές τους που μ'ενθάρρυναν...
Ας σας βάλω λοιπόν σε σκέψεις μιας και σας άφησα τόσο καιρό... Η αλήθεια είναι πως είχα χάσει λίγο τη φόρμα μου αλλά το φινάλε του blog ελπίζω να σας αποζημιώσει... (song)
Λέμε πως θέλουμε οι ζωές μας να είναι γεμάτες αλήθεια. Εκτιμούμε τους ανθρώπους που είναι ειλικρινής μαζί μας, και τους βάζουμε στο κόσμο μας για να μπορούμε να τους εμπιστευτούμε...
Αν ανατρέξουμε όμως στην ιστορία, θα δούμε πως η γνώση τιμωρείται...
Ο Αδάμ και η Εύα έφαγαν το μήλο της γνώσης του καλού και του κακού, και τιμωρήθηκαν με την επίγεια ζωή... Ο Προμηθέας κλέβει τη γνώση της φωτιάς απ'τους Θεούς και τιμωρείτε με τον γύπα που του τρώει το συκώτι για μία αιωνιότητα... και ο Οιδίποδας μαθαίνει την αλήθεια και τυφλώνεται...
Πέρα απ'τις μυθικές αυτές ιστορίες, υπάρχουν πλέον και παροιμίες όπως... η περιέργεια σκότωσε τη γάτα... Αλλά και αποφθέγματα όπως... "ο πιο απαισιόδοξος άνθρωπος, είναι ένας πάρα πολύ καλά πληροφορημένος αισιόδοξος άνθρωπος" (Jorge Luis Borges & Ζατέλλη).

Σύμφωνα με τα παραπάνω θα δούμε πως η γνώση μπορεί να προκαλέσει προβλήματα... Και αυτό μπορείτε να το διαπιστώσετε καλύτερα από παραδείγματα της δικής σας ζωής... Εγώ ας πούμε όταν είχα όλα τα ρούχα μου σε μία ντουλάπα ποτέ δεν μπορούσα να διαλέξω τι θα βάλω... Είχα άπειρες επιλογές.. Γνώριζα πολλές μορφές ντυσίματος... Όταν πέταξα μερικά, και άλλα τα χώρισα σε χειμωνιάτικα και καλοκαιρινά, μπορούσα καλύτερα να αποφασίσω έχοντας περιορισμένες επιλογές, άρα λιγότερη γνώση... ή ακόμα καλύτερα τα ρούχα μου, μου αρέσουν όταν δεν βλέπω βιτρίνες... αλλιώς θέλω πάντα να αγοράσω καινούρια...
Θέλοντας να το συνδέσω με τα παραπάνω, όταν κάποιος μας λέει ψέματα μας κρύβει την αλήθεια. Άρα διαλέγει αντί για εμάς ποια γνώση θα επιτρέψει να μας αγγίξει.
Η αλήθεια πονάει.
Ιδίως όταν έπεται των ψεμάτων...
Και γνωρίζοντας πλέον πως η γνώση είναι απειλή για την χαρά μας, ποια θα ήταν η επιλογή μας?
Αλήθεια? ή ψέματα?


Υ.Γ. εμπνευσμένο από (http://www.megatv.com/classics.asp?catid=23975&subid=2&pubid=27496462&mmid=384452)




Και να θυμάστε όλα είναι μέσα στο μυαλό μας... Αλλάξτε οπτική γωνία, και όλα αλλάζουν...
http://www.youtube.com/watch?v=C5LHVwyA53o

hαrd...

Μέρες τώρα προσπαθώ να ετοιμάσω μία ανάρτηση αλλά λόγω έλλειψης χρόνου, δεν μπορώ να το φτιάξω όπως θέλω. Ωστόσο θα γράψω για κάτι που σκεφτόμουν στις ατελείωτες ώρες αναμονής και σπατάλης που είχα στη μέρα μου... :/
Well, well well well.... Τι έχουμε εδώ? Μία άποψη! Υπάρχει λοιπόν μία άποψη την οποία πιστεύω και εγώ και άλλοι άνθρωποι καθώς άλλωστε έφτασε κατά τη διάρκεια μίας συζήτησης στα αυτιά μου... "Μία γυναίκα που πιστεύει πως μπορεί να αλλάξει έναν άνδρα, είναι μία γυναίκα αποτυχημένη."
Συμφωνώ. Όντως, δεν είσαι με κάποιον για να τον κάνεις να είναι αυτός που θέλεις να είναι... Όμως... (τι αστείο, στο όμως ξεκινάνε όλα τα προβλήματα... ) τι γίνεται όταν η γυναίκα, (κατά 80% δηλαδή) δεν θέλει να αλλάξει τον άνδρα. Ερωτεύεται αυτόν που γνωρίζει. Θέλει αυτόν που ερωτεύεται. Σκέφτεται αυτόν που θέλει. Ποθεί αυτόν που σκέφτεται. Και τέλος είναι με αυτόν που ποθεί. Τι γίνεται λοιπόν όταν τα καταφέρνει να αγαπήσει αυτόν τον άνθρωπο, απλά και μόνο για αυτό που είναι, και ξαφνικά εκείνος αλλάζει.
Αλλάζει? ή απλά νιώθει ελεύθερος να δείξει τον πραγματικό του εαυτό? και αν είναι κάτι τέτοιο γιατί δεν το παραδέχεται να το ξέρει και η κοπέλα και να πει, μπορώ να συνεχίσω με αυτό που είναι? Αν όχι, δεν μπορεί να σε αλλάξει, δεν μπορεί να σε ξυπνήσει, μπορεί όμως να σε σβήσει / ξεχάσει, και να ψάξει για το γνήσιο και αληθινό... Αν δεν είναι αυτό? Τότε τι είναι?
Άλλαξες? Ω! Αλήθεια? Σε κακόμαθε? Χμμμ... άρα άμα σε αγαπάμε να μην στο δείχνουμε... αν σε ενοχλούν οι αλλαγές οι δικές μας, ΠΕΣ ΤΟ. για αυτό υπάρχει η ομιλία αγαπητό αρσενικό. ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΕ ΜΑΖΙ ΤΗΣ. Αν αγαπάς μοιράζεσαι. Αν όχι, άσ’ την να διαλέξει αν θα μείνει ή αν θα φύγει... Δείξε λίγο σεβασμό στο ανθρώπινο είδος, επικοινωνώντας μέσα στις σχέσεις σου...

Sχέσεis & fίλoi...

Με ελάχιστο ελεύθερο χρόνο στη καθημερινότητά μου και αφιερώνοντας ακόμα λιγότερο στις προσωπικές μου σχέσεις έφτασα στο σημείο να αναρρωτιέμαι για πολλά... (song) Αν μία κάποια οποιαδήποτε σχέση έχει κενά σημεία, π.χ. διαφορετικές προτιμήσεις cinema ή διαφορετικές προτιμήσεις διακοπών ή διαφορετικές προτιμήσεις στο κρεβάτι, μπορεί μία επιπλέον σχέση να τα καλύψει? Η μία σχέση μπορεί να είναι φιλική και η δεύτερη ερωτική, ή αντίστροφα, ή και οι δύο να είναι απ'την ίδια όψη. Αυτό που με απασχολέι κυρίως είναι τι γίνεται όταν μία φιλική σχέση με ένα αγόρι πάει να καλύψει τα κενά της ερωτικής σχέσης με ένα αγόρι.
Μοιάζει σίγουρα τρομακτικό και φυσικά ποτέ δεν θα υπάρξει ασφάλεια, ωστόσο αν τα πράγμαμτα είναι ξεκάθαρα μεταξύ των δύο μπορεί να υπάρξει πραγματική ετεροφυλόφιλη φιλία?
Ένας φίλος μου κάποτε μου είχε πει (Α.Δ.): "Ο άντρας και η γυναίκα σαν διαφορετικά φύλα έχουν και πρέπει να έχουν, μία κάποια, έστω υποτυπώδη, έλξη για να μπορούνα να συνυπάρχουν.
Τώρα αν ο άντρας -Αλέκος- και η γυναίκα -Γωγώ- σαν προσωπικότητες πλεον και χαρακτήρες μετατρέψουν την έλξη αυτή  και την διατηρήσουν φιλική ελέγχοντάς την ή αν την επιλέξουν ερωτική είναι θέμα των δύο ανθρώπων. Η φιλία μεταξύ ανδρών και γυναικών αφορά τη δύναμη του χαρακτήρα τους, και όχι τις δυνατότητες της φύσης."
Θέλω πολύ να συμφωνήσω με τα όσα μου είχε πει.
Ωστόσο όσοι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει φιλία μεταξύ ανδρών και γυναικών δεν αλλάζουν εύκολα άποψη πάνω στο θέμα... Μία φιλία μπορεί να καλύψει αντίστοιχα κενά που αφήνει μία ερωτική σχέση, όταν έρχεται όμως σε ένα φίλο τότε η ερωτική σχέση ταράζεται... Εδώ προκύπτουν δύο (περίπου) ερωτήματα.
1> Οι φιλίες, υπάρχουν για να μας καλύπτουν όσα δεν μπορούν οι ερωτικές σχέσεις? Άρα οι παράνομοι έρωτες προκύπτουν, όταν οι φιλίες δεν μπορούν να καλύψουν τα κενά που δεν μπορούν να καλυφθούν ούτε από τη σχέση? και 2> μπορεί ποτέ μία ερωτική σχέση να μας καλύψει απόλυτα αν δεν υπάρχει καμία άλλη σχέση πέρα από αυτή? ή με άλλα λόγια, αν δεν έχεις φίλους περιμένεις όλα να τα καλύψει η σχέση (?) και όταν έχεις, οι φίλοι καταλήγουν σαν υποκατάστατο της σχέσης?