Μου λείπεις...
Ένα κενό τόσο πυκνό, σαν το βαθύ σκοτάδι. Μοιάζουν λόγια που έχουν ξαναειπωθεί.
Ποτέ.!
Ψυχρή η νύχτα? Όχι δα. Καίει όλος ο τόπος. Μία έρημος. Τόσο καυτή, που αρχίζω να κρυώνω... Τρέμει το κορμί. Τρέμει σαν φύλλο. Άνεμος. Καυτός - ψυχρός. Χωρίς νόημα. Τρυπάει το κορμί, και εγώ ασάλευτη.Σταγόνες οι νότες που ακούνε τα αυτιά,
κυλάνε από τα μάτια, και η καρδιά λόγια πολλά.... Δεν λέει μια κουβέντα. Με το παράπονο μένω... Εσύ?Άραγες... Καλά περνώ. Και ίσως διασκεδάζω... ίσως πάλι, διψάω καιρό, και το χαμόγελο ξέχασα να εκφράζω... Μαριονέτα... Στα χέρια κάποιου σκηνοθέτη... Παλιού καλού χειριστή. Που καθορίζει τι θα νιώσεις, χωρίς στ' αλήθεια να το ζείς..
Τι ζεις? Λευκό λουλούδι στην παλάμη. Άχρωμο. Άτονο. Αγνό... μα, ναι... Πως αλλιώς θα υπήρχε. (?) Μα δεν υπάρχει...
Στην καρδιά μου ένας ήλιος παραμένει... Παραμένεις. Επιμένεις. Απομένεις... Μένεις. Όχι γιατί το θες εσύ. Μα γιατί το διάλεξα, και το διαλέγω. Και κάθε μέρα που κοιτώ μες την καρδιά μου... ποτίζω, φωτίζω, αναπολώ. Ένας Θεός, δώρο για μένα... ή ένα δώρο απ' τον Θεό.... Σε περιμένω... Κάθε λεπτό. Μα ξέρω, αργεί η στιγμή, που θα μπορώ να ανοίξω τα δώρα μου... Αργεί η στιγμή για "Σ'αγαπώ".Στην καρδιά μου, ένας ήλιος παραμένει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου