Το μόνο που μένει, μες το φθινόπωρο.... είναι η δουλειά... Δεν χρειάζεσαι και πολλά. Τα πας μια χαρά χωρίς φίλους. Χωρίς σχέση. Χωρίς κάποιον να πας και να του πεις... Ξέρεις? Δεν είμαι καλά. ή δεν είμαι τόσο καλά όσο δείχνω. Γιατί, βλέπεις, όλοι θα μείνουν στο περιτύλιγμα, στην λάμψη ενός κεραυνού... Θα μείνουν στο πόσο καλά μπορείς να στηριχτείς στα πόδια σου, τι και αν αυτά τα πόδια τρέμουν, η καρδούλα σου το ξέρει...
Δεν υπάρχει μια αγκαλιά, να σε κοιτάξει στα μάτια και να σου πει.... Ξέρω πως νιώθεις... ή ακόμα και αν δεν ξέρω, ξέρω πως μπορείς να τα καταφέρεις... Γιατί εγώ δεν ξέρω αν μπορώ. Χρειάζομαι μια ντόπα αγάπης για να συνεχίσω...Και όπως λέω πάντα, είναι επιλογές μας όλα αυτά.... Οπότε, οι φίλοι, οι σχέσεις, οι συνθήκες, είναι όλα επιλογή μου... Οπότε μια χαρά τα καταφέρνω... Όσο μελαγχολικό και αν μοιάζει το τοπίο της καρδιάς μου... Όσο και αν τα φαντάσματα που υφένει το μυαλό μου, κρατάνε συντροφιά στην μοναξιά της ψυχής μου... Τα καταφέρνω. Απλά να... μου λείπει ο ήλιος μου....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου