Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

How much pain...

It seems that the only thing that keeps hurting me, is giving my heart with all my power to someone, who can't hold it...
Κάτι μαγικό προέκυψε... Βρήκα κομμάτια του εαυτού μου που δεν γνώριζα πως υπάρχουν... Όμως ο πόνος του να πέφτεις στο κρεβάτι, και να ριγείς που λείπουν τα χέρια του γύρω σου, που δεν νιώθεις την ανάσα του να σε συντροφεύει και τον ήχο της καρδιάς του να χτυπά... Σε συγκλονίζει αυτή η έλλειψη. Μόνο όμως όταν όλα αυτά τα νιώθεις με αγάπη...
Δεν ξέρω αν μπορώ να καταλάβω πως, το κατάφεραν αυτοί οι 2 άνθρωποι στην πορεία της ζωής μου μέχρι σήμερα, αλλά με έκαναν πάνω απ'όλα να τους εμπιστευτώ με όλη μου την ψυχή... Να δοθώ .. Να νιώσω... Να απολαύσω.... Να αγαπήσω, και να αγαπηθώ...
Θ.Κ. & Δ.Μ.
Άνθρωποι που πλέον ένα κομμάτι της ψυχής μου τους ανήκει, είναι εκείνοι που με έκαναν να παραδώσω στα χέρια τους την αγάπη μου, την ψυχή μου και το είναι μου, για να νιώθω γεμάτη χωρίς αυτά, απλά και μόνο κάνοντάς με να τους εμπιστευτώ απόλυτα, τόσο ίσως, όσο ούτε και τον εαυτό μου δεν εμπιστευόμουν...
Πόνος, μεγαλύτερος εκείνος, που καλείσαι να πάρεις και πάλι την ύπαρξή σου στα δικά σου χέρια, και γεμάτος φόβο ανακαλύπτεις πως ένα κομμάτι σου το κρατάει ο άλλος... Γιατί απλά το χάρισες... Στιγμές, συναισθήματα, εμπειρίες, τα πάντα.
Το θεϊκό στην όλη υπόθεση είναι, ότι αναγνωρίζεις ότι και οι 2 έπρεπε να φύγουν... Ο ένας, ίσως για να επιστρέψει κάποια στιγμή ξανά, και ο άλλος απλά για να σου δείξει το δρόμο που προσπέρασες και άξιζε να πάρεις... μέχρι που τον πήρες, και άρα τελείωσε η αποστολή του στη ζωή σου...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου