Freedom...

song

Κάνεις τα πάντα και καταφέρνεις να πάρεις το πιο γλυκό δώρο για αυτή τη χρονιά που περνάει... Ευχαριστείς που πλέον έχεις όλα τα δεδομένα να καταφέρεις να τα βάλεις κάτω με τον εαυτό σου και να τα δεις, να τα επεξεργαστείς και να λύσεις ότι έμεινε άλυτο... Χαίρεσαι γιατί πλέον είσαι σίγουρη πως θα πάρεις τις σωστές αποφάσεις, και με το νέο έτος δεν θα κουβαλήσεις ότι "σαβούρα" έφερε, άφησε, ξέβρασε το 2012.

Οι περισσότεροι έκλεισαν απλά τον κύκλο τους. Κλειδώθηκαν καλά στο κουτί των αναμνήσεων χωρίς το σκοπό να αναπηδήσουν... Υπάρχει όμως κάποιος... Δεν θέλω να τον βάλω σε κάποιο κουτί, πόσο μάλλον αναμνήσεων... Υπάρχει κάποιος που χωρίς να το ξέρει, μου ανοίγει την ψυχή.. Με κάνει να έρχομαι σε μία ιδιαίτερη μορφή ευδαιμονίας, να αδειάζω από ότι με πιέζει και να μένω πιο ανάλαφρη και σίγουρη για το κάθε τι. Μαζί του ένιωθα σαν να έχω βρει το ζευγάρι μου και λειτουργούσα με αυτό το τρόπο, δεν είναι όμως αυτό ένας απ'τους λόγους. Δεν είναι ότι έχει όλα όσα με γοητεύουν σε έναν άνδρα, γιατί απλά δεν τα έχει. Όχι... Είναι ένα παιδί, που έχει κάποια ώριμα και αξιόλογα κομμάτια μέσα του, που στο παρελθόν με γοήτευσαν, αλλά είδα πως δεν τα εξελίσσει... Αυτό το παιδί, κάποια στιγμή ίσως να γίνει ο άντρας που βλέπω πως υπάρχει μέσα του, και αποζητάω να γευτώ... Ίσως... ένα ίσως γεμάτο αμφιβολία... παρόλ' αυτά είναι ένα ίσως που με κάνει να σκέφτομαι... και να καταλαβαίνω πιο ξεκάθαρα τι θέλω... Θέλω αυτόν τον άνδρα που νιώθω πως υπάρχει μέσα του. Αν δεν τον βγάλει εκείνος, τότε θα βρω κάποιον που να το έχει κάνει. Δεν θα συμβιβαστώ όμως με κάτι διαφορετικό. Θέλω αυτό που έχω δει πως υπάρχει, σαν άστρο πριν πέσει στο βυθό. Ίσως τα καταφέρω να το αρπάξω, ή ίσως με βρει εκείνο... Καλή χρονιά.!

Aλλaγέs...

Τελευταία μάλλον ανάρτηση για φέτος, και τελείως διαφορετική από τα συνηθισμένα... (song) 
Πέρα από κάθε κακό εθισμό, έτσι και το facebook έχει επιπλέον κακές συνέπειες από την εθιστική χρήση αυτού... Δεν θα πω για προσωπικό απόρρητο και βλακείες.... Το facebook δεν αποτελεί το κουτάκι που έχουμε κάτω απ'το κρεβάτι με τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά μας, οπότε ότι βάζεις εκεί πέρα έχεις την ευθύνη και την υποχρέωση να ξέρεις πως σίγουρα δεν είσαι ο μόνος που το βλέπει.
Δεν θα πω για την προοδευτικά αυξανόμενη τάση, κυρίως των νέων να μπουν facebook παρά να βγουν με φίλους, να φλερτάρουν, να παίξουν, να δουλέψουν, να... ζήσουν.... Δεν θα πω για όλα αυτά που ξέρετε ίσως πολύ καλύτερα από εμένα, μα θα πω για κάτι που σκεφτόμουν χτες το βράδυ...
Κάθε άνθρωπος στη πορεία της ζωής του, κάνει λάθη, βήματα, παθήματα, μαθήματα, ξεκινήματα.... Σίγουρα έχουμε έρθει σε σημείο που λέμε, πάει ο παλιός (ο χρόνος) εαυτός μου... θα αναγεννηθώ, θα αλλάξω, θα υπάρξω με νέα μορφή... Αυτό είναι η πρόοδος του είδους μας... Οκ, μάλλον το χόντρυνα λίγο, είναι η πρόοδος και η εξέλιξη όμως του ανθρώπου αυτού καθ'αυτού... Το facebook λοιπόν έρχεται να το εμποδίσει, να το καθυστερήσει, να το αναβάλει και κατά συνέπεια να διακόψει αυτή τη φυσιολογική πορεία εξέλιξης του ανθρώπου... Η άμεση, έντονη, συνεχής και αδίστακτη ένωση με το παρελθόν που παρέχει αυτή η σελίδα κοινωνικής δικτύωσης θεωρώ ότι αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για να εξελιχτούμε στο χωροχρόνο ύπαρξής μας...
Υπο φυσιολογικές συνθήκες αλλάζουμε... άμεσα, έντονα, συνέχεια. Αλλάζουμε φίλους, απόψεις, γνώσεις, προτιμήσεις, συμπεριφορές.... Αυτό πρέπει να συμβαίνει. Όταν όμως αυτό ούτως ή άλλως είναι πολύ δύσκολο να πραγματοποιηθεί με τους αργούς ρυθμούς που γινόταν κάποτε, τώρα δεν συμβαίνει σχεδόν καθόλου... ή έστω έτσι νομίζω... Μπορεί να μην ισχύουν τα όσα λέω, αλλά είναι μία άλλη οπτική που δεν είχα αναλύσει...

Καλή χρονιά εύχομαι, γιατί δεν ξέρω αν θα ξανά γράψω μέχρι την αλλαγή του χρόνου, γεμάτη πράξεις, απολαύσεις και όμορφες γλυκιές θετικές αλλαγές στις ζωές μας....

Ας πιούμε...

Πιάσε μια νιφάδα ουρανού

και λίγη βότκα,

βάλε έναν έρωτα τρελού

και λίγη σόδα,

μέτρα δυο τζούρες για να πιω

και λίγη ζάλη,

ρίξε με στα πέλαγα του νου

και πέσε πάλι.

"Έτσι γυρνάνε τα βράδια της καρδιάς μου,
μες τα κεριά που καίνε στην ψυχή,
άστρα οι σκέψεις που σου αποστέλνω,
νιώσε με λίγο θα σου χρειαστεί."

Πιάσε ένα δάκρυ τυφλού
κι λίγη γεύση,
βάλε το πάθος του πιστού
και λίγη σκέψη,
μέτρα δυο τζούρες για να πιω
και μι'αμαρτία,
πέσε στη πίστα του χορού
ζήσ' άλλη μία.

"Έτσι γυρνάνε τα βράδια της καρδιάς μου,
μες τα κεριά που καίνε στην ψυχή,
άστρα οι σκέψεις που σου αποστέλνω,
νιώσε με λίγο θα σου χρειαστεί."

{Σε σκέφτομαι και κάθε βράδυ ταξιδεύω,

σαν σου μιλώ τα χέρια σου μ'αγγίζουν,

δεν είσαι εδώ και όμως σε πιστεύω,

μιά μέθη αναμνήσεων μες το χορό
λείπεις από την ζώντανή ζωή μου,

τ'όνειρο όμως μαζί σου το βλέπω
κι ακόμα και αν χάνεσαι μες την αυγή μου
σαν άστρων αστέρι θα σε ζητώ}

"Έτσι γυρνάνε τα βράδια της καρδιάς μου,

μες τα κεριά που καίνε στην ψυχή,
άστρα οι σκέψεις που σου αποστέλνω,
νιώσε με λίγο θα σου χρειαστεί."

In search...

(Song)

I am a girl in search... In search of my word, my world, my kingdom... In search of emotions, and experiences.. In a way that it might hurts... I am in search of my beliefs... my dreams... my reasons... Just let the days to pass before me, and all i do, is search...

I am searching for my pillow... the one that feels so comfort. The heartbeat that can make me fall asleep... or in love... 

My search is about my special way of living... It is about the values that are going to keep me company... about the music i will hear. About the view i want to see... 

I am in search of my purpose... of the truth behind the looks... of happiness... of hope... 

i am a girl in search...

Breaking up - Separation - Splitting....

Πλέον, νομίζω πως έχω το δικαίωμα να πω, ναι... μπορώ να καταλάβω.! song
Στα 15 μου, δεν ένιωθα... Ήμουν παρορμητική, επιπόλαιη, γεμάτη ενθουσιασμό και δύσκολα (πολύ) πληγωνόμουν! Δεν μοιραζόμουν κομμάτια του εαυτού μου, άρα και δεν μπορούσε κάποιος να έχει πρόσβαση στην καρδιά μου, στο μυαλό μου, ή την ψυχή μου για να με πληγώσει.
Θυμάμαι λοιπόν που συχνά πυκνά όταν κάποια συζήτηση γυρνούσε στα αγόρια, ότι όλες οι μεγαλύτερες γυναίκες, φίλες της μητέρας μου, θείες, ξαδέρφες, κλπ, θα μου έλεγαν πως "σαν ερωτευτώ θα καταλάβω.". Δεν μπορούσα να καταλάβω. Απαντούσα με μεγάλη σιγουριά ότι εγώ διαφέρω.! Δεν υπήρχε περίπτωση να με κάνει εμένα άντρας να τρέχω από πίσω του... Όχι ότι είμαι καμιά σπουδαία, απλά επειδή δεν έχω ούτε υπομονή ούτε επιμονή για να το κάνω...
Κανείς δεν μου εξήγησε πως αυτό συμβαίνει, όταν αρχίσεις να μοιράζεσαι.! Τότε νιώθεις να αφήνεις την ύπαρξή σου στα χέρια του άλλου, και... τέλος πάντων αυτά τα έχω αναλύσει και σε άλλες αναρτήσεις μου...
Το ζητούμενο τώρα είναι πως ξεπερνάς το να βασίζεσαι στον άλλον, και να έρχεσαι να αναλάβεις και πάλι την ύπαρξή σου στα χέρια σου?
Αυτό, είναι όπως και το θέμα του έρωτα. Αν δεν το ζήσεις δεν θα το καταλάβεις. Παρόλαυτα θα προσπαθήσω να το περιγράψω. Όσο αποφεύγεις να αντιμετωπίσεις την πηγή του "κακού" τόσο πιο πολύ θα χάνεις τον εαυτό σου. Όσο πιο γρήγορα το κάνεις, τόσο πιο πολλές πληγές θα ραφτούν επιπόλαια και θα πονάνε. Χρειάζεσαι χρόνο, να ωριμάσουν τα γεγονότα μέσα σου. "πατήρ αληθείας χρόνος" μου θύμιζε συχνά ο Δ.Μ. Αφού ωριμάσουν, θα χρειαστεί να ασχοληθείς με αυτό. Να δεις τα λάθη σου κατά κύριο λόγο. Να αναλύσεις τι ήταν αυτό που σε έκανε να εμπιστευτείς και να μοιραστείς. Τι καλά θες να κρατήσεις. Και αν θες να κλείσει αυτός ο κύκλος.
Όλα τα παραπάνω βγαίνουν, νομίζω, τελείως διαφορετικά από άνθρωπο σε άνθρωπο. Επίσης μπορεί οι απαντήσεις να μην είναι ξεκάθαρες. Το θέμα είναι ο χρόνος. Α) για να ωριμάσει το παρελθόν, και Β) για να ασχοληθείς μαζί του, αλλά και με τον εαυτό σου με υπομονή και επιμονή προς καλύτερη ανάρρωση.


Προσοχή!!! Μην τα κάνεις ανάποδα.! 99% θα πάει στραβά. Και επιπλέον κατά τη διάρκεια κυρίως του Α (αλλά και του Β) δεν σημαίνει ότι τα βάφουμε μαύρα. Απλά προσέχουμε να μην πληγωθούμε χειρότερα, να μην πληγώσουμε, και να μην ξυπνήσουμε το επόμενο πρωί, με την ευχή να θυμόμασταν τι έγινε χτες βράδυ. Και φυσικά να κάνουμε πράγματα (πολλά πράγματα) τα οποία είναι σίγουρο ότι δεν θα τα μετανιώσουμε και θα μας κρατήσουν σε εγρήγορση. *Αν δεν θες να εμπλακείς σε εφήμερες σχέσεις, καλή παρέα είναι οι φίλοι (όχι κοινοί) και η οικογένεια ούτως ώστε να αποφύγεις τη μιζέρια. Υπάρχουν όμως πολλές εναλλακτικές οπότε ψάξε την δική σου.!

December, let it be...

(Song)
Το παραπάνω τραγούδι ηχεί τις τελευταίες μέρες συχνά πυκνά στο μυαλό μου...
Πέρα ότι μου θυμίζει τον εαυτό μου πριν καν κλείσω τη 1η δεκαετία της ζωής μου, να το ακούω από το τότε cd player, για να μην πω κασέτα ηχογραφημένη απ'το ραδιόφωνο, και να αναρωτιέμαι πόσα έχουν αλλάξει τα τελευταία 10 χρόνια, με κάνει να σκέφτομαι για το μέλλον και πόσα ακόμα πρόκειται να αλλάξουν....
Οι πιο "σημαντικές" ανησυχίες μου αυτή τη στιγμή, οφείλουν να είναι τα οικονομικά και τα επαγγελματικά μου ζητήματα, που ασφυκτιούν από ανολοκλήρωτες προσπάθειες να καλύψω τις όλο και προοδευτικά αυξανόμενες υποχρεώσεις...
Μέσα σ'όλο αυτό τον πρακτικό και τρομακτικό χαμό, που μοιάζει σαν να έχω παγιδευτεί στο ατελείωτο σιφόνι του νεροχύτη μου, και όλο πέφτω προς τα πιο σκοτεινά κομμάτια που κρύβονται πίσω μου... έρχονται κάποιοι να μου πουν για την συντέλεια του κόσμου.
Ουάου! Παίδες, τρόμαξα! Εδώ δεν ξέρω πως θα πληρώσω, όχι τη βενζίνη, αλλά ούτε καν το ψωμί, ή το "ότι" τέλος πάντων, θα ασχοληθώ με το τέλος του κόσμου.?
-Ναι ρε συ, σκέψου λίγο, αν όντως η ζωή σου τελείωνε τι θα ήθελες να έχεις ολοκληρώσει πριν αυτό συμβεί? μου λέει μια φωνή....
Ναι οκ, το τελευταίο που θέλω είναι να μπω σε αυτά τα φιλοσοφικορητορικά-lifetimemeaningfull- ερωτήματα...
Θες να μάθεις το αποκορύφωμα?
Μπροστά σε όλα αυτά, είμαι τόσο απαθής, όσο θα μπορούσε να είναι ο Ράμπο ή ο Σταλόνε μπροστά σε ένα μυρμήγκι, αλλά τρέμω σύγκορμη όσο σκέφτομαι ότι το τέλος του κόσμου δεν πρόκειται να συμβεί, όχι σύντομα τουλάχιστον, με αποτέλεσμα να ζήσω αυτά τα Χριστούγεννα που έρχονται.

Πως? Μα πως? Πως θα ζήσω εγώ τα φετινά Χριστούγεννα και την πρωτοχρονιά που έρχεται, όταν η περσινή ήταν παραμυθένια και ουτοπικά μαγευτική, ή τουλάχιστον έτσι έχει μείνει στη καρδιά μου... Πως? Που νιώθω την θλίψη να πλησιάζει όλο και περισσότερο όσο πληθαίνουν τα μπαλκόνια που στολίζονται, και όσο πλησιάζει η ώρα που θα πρέπει να στολίσω και εγώ το δικό μου... Φοβάμαι...