Realise...

Είναι η μαγεία των ονείρων να χαϊδεύουν τα ταξίδια των πουλιών, καθώς χώνονται μέσα στα κύματα, για να παλέψουν με τις αισθήσεις. Πνίγεσαι? ανάσα παίρνεις βαθιά απ' οξυγόνο  και ας είσαι στ' άδυτα μιας θάλασσας πικρής. Τι πίκρα γεύεσαι? Είναι όλη στάχτη, απ'τα ναυάγια που έχουνε χαθεί. Ακτίνες από γαλαξίες άλλης εποχής, τρυπώνουν μέσα στη χούφτα. Μιά χούφτα τόσο βρώμικη, σαν ένα παιδί που μόλις έπαιξε στο πάρκο. Φεύγεις, και το παρελθόν, ξεθωριάζει, σαν το ξεχασμένο φίλμ που δεν έκλεισες καλά το καπάκι. Το μόνο που σου θυμίζει όσα έζησες, είναι τα μαθήματα που πήρες, σαν στη παρτίδα διορθώνεις προηγούμενα λάθη.

Είμαστε αρχιτέκτονες της ζωής μας έλεγε η Χ. καθηγήτρια στο Λύκειο που δίδασκε Χημεία. Όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας θα πω εγώ. Πρόσφατα διάβασα κάπου στα πεταχτά, το μάτι θα δει μόνο όσα ο νους μας μπορεί να συλλάβει. Ξέρεις? Όταν αναγνωρίζεις τι αναζητάς όλα μοιάζουν τόσο γαλήνια, αρμονικά, και... ροζ. Εσύ τι θέλεις? Εγώ ξέρω. Η Ζ.Ζ. με βοήθησε να το καταλάβω, καθώς συζητούσαμε στην αυλή της σχολής, μετά από ένα διαγώνισμα Λογιστικής. 

Θέλω κάποιον να μπορώ να τον στηρίξω στον κάθε βηματισμό και επιλογή του. Το αναζητάω αυτό το πράγμα. Να τον ενθαρρύνω, να τον βοηθάω, να τον φροντίζω, να τον αγαπώ. Όπως επίσης θέλω και εκείνος να κάνει για εμένα. Προφανώς και στηρίζω μόνη μου τις επιλογές μου, δεν είναι όμως ονειρικό να έχεις και έναν άλλο να τραβάει κουπί μαζί σου? Σκέψου πόσο αρμονικά και γρήγορα μπορεί να κυλίσει η βαρκούλα μες στη λίμνη όταν συγχρονισμένα και οι δυο κωπηλατούμε .. Έτσι και η ζωή μας. Γεμάτη εξέλιξη, χαμόγελα, ελπίδες.... (song)